Peronowe potwory

Kiedy jeszcze jeździłam pociągami i często bywałam na dworcach (ostatnio zrezygnowałam z pociągów na rzecz autostopów), miałam takie małe hobby, mianowicie - rozmawianie z obecnymi tam "tubylcami" - zniszczonymi, cuchnącymi pijaczynami wyciągającymi spuchnięte ręce po "piontaka", którzy - przy odrobinie cierpliwości - potrafili się dzielić nieraz niesamowitymi historiami... Czy prawdziwymi? Ciężko powiedzieć... Ale na pewno dzięki tym historiom łatwiej spojrzeć na nich jak na normalnych ludzi...

PERONOWE POTWORY

W dworcowym barze brudny blat

i plastikowy kawy smak

siedzę i czekam aż pociąg stary

do kolejnego zawiezie mnie baru

Rano na dworcu niewielu ludzi

Głos w megafonie działa jak budzik

nikt do rozmowy nie jest tak skory

jak peronowe potwory

Ref.. Berło z plastikowej łyżki

korona z wełny nad czołem niskim

w butelce podejrzany roztwór

Przedwczoraj książę, a dzisiaj potwór

Gdy taki czasem ma ochotę

na zupę z gwoździa za dwa złote

wszyscy wbijają oczy w blat
by tylko potwór gdzie indziej siadł

Uśmiecham się do spuchniętych powiek

bo przecież potwór to też człowiek

I mam kolejną w tym miesiącu

audiencję u księcia wszystkich dworców

A on mi mówi „szanowna pani”,

i że dziś uśmiech nie taki tani

że chciałby jechać, lecz bilet nie ten

i że to wszystko przez kobietę

i mówi też że on świat zna,

że go zaklęła wróżka czysta, ale zła

i nigdy by mu nie przyszło do głowy

że będzie potworem peronowym

Ref. Berło z plastikowej łyżki

korona z wełny nad czołem niskim

w butelce podejrzany roztwór

Przedwczoraj książę, a dzisiaj potwór

Ja sama nie wiem, ile jest treści

w barwnej potwora opowieści

czy to filozof, czy ochlejmorda

ciężko powiedzieć, lecz jednak szkoda...

że tak się z brukiem zbratać musiał

że został karton z Kartezjusza
że coś źle poszło i zawód wielki
że miał być Puszkin, a jest Butelkin

Ref. Ma berło z plastikowej łyżki
korona z wełny nad czołem niskim
lecz jeśli zechcesz, w oczach potwora

możesz zobaczyć księcia z przedwczoraj

Miasto Pocieszyciela

Dla wszystkich, którzy mają do przebycia trudną podróż przez nieznane wody.
Dla wszystkich, przed którymi stoi ściana, którą chcą rozbić.
Dla wszystkich, którzy mimo wszystko szukają jakiegoś dobrego wyjścia.
Miasto Pocieszyciela - Kafarnaum.

Jn 6,16-21

Kafarnaum

Jeziora ciemna tafla
spokojem pachnie złudnym

dodaję ziarnka piasku

i mnożę przez sekundy

nad moją głową niebo

ktoś węglem wysmarował

a ja na brzegu klęczę

i kogoś ciągle wołam

Deszczem w oczy mi uderza

soli ostry kryształ

Sama nie wiem, co jest głębsze
jezioro, czy cisza

Jak kolejny biały kamień
w głowę myśl kołacze
po co grać paralityka

więcej już nie stracę

Zbuduję sobie tratwę

wypłynę w słoną burzę

choć czekać znacznie łatwiej

ja już nie mogę dłużej

popłynę szukać świtu

choć stopy moje bose

choć strach mi plącze myśli

a wiatr mi plącze włosy

gdy zaświta, będę dzielnie
po jeziorze kroczyć
ale dziś buduję tratwę
by się nie dać nocy

każda drzazga wbita w dłoń

przypomina cel

kiedy dotrę do Kafarnaum

wtedy wzejdzie dzień