Józef zwany Barsabą z przydomkiem Justus

Wtedy Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił: «Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu. Za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię i spadłszy głową na dół, pękł na pół i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. Rozniosło się to wśród wszystkich mieszkańców Jerozolimy, tak że nazwano ową rolę w ich języku Hakeldamach, to znaczy: Pole Krwi. Napisano bowiem w Księdze Psalmów:
Niech opustoszeje dom jego
i niech nikt w nim nie mieszka!
A urząd jego niech inny obejmie!
Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania».
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: «Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą». I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.

Pieśń Józefa zwanego Barsabą

Przestałem liczyć noce
w które śni mi się Apostoł

Pamiętać nie chcę chwili

Gdym jego głos posłyszał

W mych nerkach żółć i ocet

Rzucone losy głoszą

‘Kochany Bóg cię nie chce

Na swego towarzysza’

            Niech się pojawią nadspodziewane kłosy

            Bo nie szczędziliśmy pracy rąk naszych

            Czekam zapłaty, czas na sianokosy

            Czemu więc plonami Boże mnie nie raczysz?

            Miast dawać zaszczyty pocieszasz mnie Słowem
            że patrzysz inaczej aniżeli człowiek

Starałem się jak wszyscy

Mieć jak najwięcej  Ciebie

Aż w końcu nie znalazłem

Samemu sobie miejsca

Lecz nagle mnie wywiodłeś
z twej roli na pustynię

Aby w pełnym słońcu

Szeptać mi do serca

Że właśnie wzeszły nadspodziewane kłosy

            Bo nie szczędziliśmy pracy rąk naszych

            Że mnie nagradzasz, kiedy sianokosy

            Wróć mi wzrok Panie, bym mógł to zobaczyć

            Niech ufam Słowu; napełnij mnie wiarą

            Że mierzysz swoją, a nie ludzką miarą

            Gdyż właśnie wzeszły nadspodziewane kłosy

            Bo nie szczędziliśmy pracy rąk naszych

            Ty mnie nagradzasz, kiedy sianokosy

            I wzrok przywracasz, bym mógł to zobaczyć

            a w swej hojności napełniasz mnie wiarą

            bo mierzysz swoją, a nie ludzką miarą

Pozdrowienia od nas

Zdarzyło się na koncercie Jaromira Nohavicy w Warszawie (listopad 2012).
Jarek wypatrzył na widowni pięcioletniego chłopca i skierował do niego kilka słów z naciskiem, by mały je zapamiętał, bo to bardzo ważne. Cała sytuacja poruszyła mnie do łez, a słowa Jarka zrobiły na mnie takie wrażenie, że nieudolnie ubrałam je w piosenkę.

Drogi Jasiu który dzisiaj masz pięć lat

I zapewne nie rozumiesz wiele jeszcze

Zapamiętaj, to co powiem

By przypomnieć kiedyś sobie

Gdy cię złapie odpowiedni czas i przestrzeń

Za lat jakieś siedemdziesiąt
będziesz widział ten sam świat

Chociaż pewnie w inną stronę będzie skręcał

Może jakoś trafisz tutaj

Ale przyjdziesz wtedy sam

Bo już nowi ludzie zajmą nasze miejsca

Pozdrów ich tam, powiedz że tu byliśmy

Żeśmy czuli, dotykali i myśleliśmy

że wzruszały nas melodie

Że tarzaliśmy się w śniegu

I że wtedy śmierć nam była tak odległa.

Powiedz im, że wiemy już, że warto

Bo stoczyliśmy batalię tak zażartą

Szlifowaliśmy mozolnie

Naszych serc oporne grudy

Zawieszone między Bogiem a fast-foodem

Drogi Jasiu chociaż dzisiaj masz pięć lat

I beztrosko idziesz wciąż dziecięcą drogą

Zapamiętaj, by pozdrowić

Wszystkich tych co przyjdą po nas

Od tych, którzy byli kiedyś tutaj z tobą