W duchu kilku ostatnich dni spędzonych z Jezuitami i młodzieżą w Żaganiu... Kretowiska. Piosenka ta stanowiła skromny komentarz do medytacji nt. talentów i ich wykorzystywania. To był dobry czas. Dziękuję :)

W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem.
2Tm

KRETOWISKA

W pięknym świecie rzeczy świętych

niewidomi niczym krety

choć nas woła wieczna zieleń

budujemy wciąż tunele

w plątaninie korytarzy

rozpaczliwie szukasz marzeń

chcesz nakarmić głodne serce

brudzisz swoje jasne ręce

Ćma do światła się umizga

ludzie kopią kretowiska

ziemia nam od nieba bliższa

więc kopiemy kretowiska

marnie żyjąc na pół gwizdka

ludzie kopią kretowiska

płacząc nad tunelu końcem

zapomnieli że jest Słońce.

Mówił szpak ze którejś zimy

znów za Światłem zatęsknimy

kiedy ziemię ryjąc ślepo

podkopiemy się pod beton

Ćma do światła się umizga

ludzie kopią kretowiska

ziemia nam od nieba bliższa

więc kopiemy kretowiska

marnie żyjąc na pół gwizdka

ludzie kopią kretowiska

płacząc nad tunelu końcem

zapomnieli że jest Słońce.

Gdy poznamy się na błędzie
niech nam ziemia lekką będzie.

***
...a tu YT z października :) Niestety, ostre zapalenie krtani zrobiło swoje, ale nie jest najgorzej :)
Gitara: Michał Szuba, Bass: Jasiek Kusek, Bębny: Kuba Gudz

Przyszła wiosna, czas otworzyć okna...

...i wpuścić trochę powietrza. Nie ma sensu siedzieć zamkniętym w dusznych czterech ścianach, trzeba wyjrzeć na zewnątrz. Gdy się trochę odetchnie i nasyci słońcem - wszystko idzie jakoś lżej ;)

Ref. Przydałby się święty

od otwartych okien

patron tych, co kryją

świat przed własnym wzrokiem.

Siedziałby u styku

kamienicy z niebem

i głodne gołębie

zapraszał do siebie.

Tam, gdzie boi się powietrza

człowiek bez rozumu

taki święty by pilnował

szklanych powiek domów

żeby czasem dom mógł swoje

powieki uchylić

jeśli jeszcze nie na zawsze

to choć na pół chwili

Ref. Przydałby się święty

od otwartych okien

patron tych, co kryją

świat przed własnym wzrokiem.

Siedziałby u styku

kamienicy z niebem

i głodne gołębie

zapraszał do siebie.

Tam, gdzie częściej się spotyka

okna nieotwarte

domy ślepe, ludzie głusi

miasta jakby martwe.

Przez zamknięte, brudne okno

trudno Światło wpuścić

przez zamknięte, brudne okno

możesz się udusić.

Ref. Przydałby się święty

od otwartych okien

patron tych, co kryją

świat przed własnym wzrokiem.

Siedziałby u styku

kamienicy z niebem

i głodne gołębie

zapraszał do siebie.

 

Imieniny Dziadka

Weekend spędziłam w domu, z okazji imienin mojego ukochanego Dziadka - Józefa. Zawsze twierdziłam, że Dziadek, który po 50 latach małżeństwa wciąz przynosi Babci bukiety kwiatów bez okazji, jest mężczyzną mojego życia ;)
Jednak przede wszystkim jest dobrym, skromnym człowiekiem, sługą innych. Jemu i wszystkim dobrym, uczynnym ludziom, zwykłym "szaraczkom", których nie zauważam, piekarzom, stolarzom, pielęgniarkom i innym - dedykuję ten tekst.

Pan Józek

Do warsztatu stolarskiego

łatwo było trafić

Między pocztą a kościołem stał od wielu lat

Szli do niego by pogadać,

czasem – by się napić

Bo do niego droga była prosta jak on sam

Do stolarza każdy nosił

małomiasteczkowe troski
bo był jakby bardziej ludzki

a mniej „matko-boski”

W rękawicach nad robotą

swoją pochylony stale

był pan Józek ścianą płaczu

Mekką i konfesjonałem

Ref.     Tak to jakoś na tym świecie

            chyba wszystkie Józki mają

            że ich prawie nikt nie widzi

            za to wszyscy znają

            Zamiast błyszczeć, iskra dobra

            w ulic chowa się zaułkach

            lecz choć nigdzie jej nie widać ,

            każdy wie gdzie szukać.

Sam Pan Józek, stolarz majster

miał też swoją małą pasję:

obrabianie stołów szło mu jakoś lżej

Paląc fajkę mawiał zawsze

że przy stole trochę łatwiej

cztery nogi zniosą większy ciężar niźli dwie

Ref.     Tak to jakoś na tym świecie

            chyba wszystkie Józki mają

            że ich prawie nikt nie widzi

            za to wszyscy znają

            Zamiast błyszczeć, iskra dobra

            w ulic chowa się zaułkach

            lecz choć nigdzie jej nie widać ,

            każdy wie gdzie szukać

Radio, telefony, pamiętniki - i inne myślodsiewnie

Zabawna sprawa. W ramach praktyk w Radio Kraków zostałam wydelegowana do odbierania telefonów. Osiem telefonów naraz, odbieram, który chcę. Zdecydowanie łatwiej się odbiera telefon w nie swoim imieniu. Niemniej jednak moja zasada że nie odbieram od obcych runęła z wielkim hukiem. ;)

Lubisz czytać stare pamiętniki? To miłe, sentymentalne doświadczenie może być niebezpieczne - zwłaszcza, gdy dochodzisz do wniosku, że kilka lat temu byłeś mądrzejszy niż dziś. Na nadchodzący tydzień - prosty tekścik na ten temat :)

PAMIĘTNIK

Pokreślone krzywe znaczki

na ładnym papierze

Czytam z lekkim rozbawieniem

i oczom nie wierzę

że po latach się udało

tak niespodziewanie

znaleźć stary mój pamiętnik

w takim bałaganie

W środku nocy moje oczy

trochę już zaspane

rozczytują myśli w słowach

zakamuflowane

i nie mogą się nadziwić

ile obiecanych ziem

obiecałam sobie sama

przez ten cały dzień

Ideały były wielkie

lecz efekty rzadkie

bo marzenia w proste linie

ale zapał w kratkę

Kiedy zapisany zeszyt

w mych dłoniach rozkwita

ciągle między linijkami

staram się wyczytać

Co bym wtedy pomyślała

będąc jeszcze dzieckiem
o dziewczynie już dorosłej
którą dzisiaj jestem

Dzisiaj lepiej niż pamiętnik

służyłby zapomnik

by uwalniał od ciężaru

myśli karkołomnych

Zdrowo przecież i bezpiecznie

pośród życia zgrzytów

ból rozkładać na łopatki

jakiegoś zeszytu

Co już było – noszą strony

a cóż noszą białe kartki?

Ufam ruchom swojej dłoni

na papierze gładkim.

Gaduła...

...jakoś pisanie bloga mi nie idzie... brak czasu, a może nie tylko?...
Prawdę mówiąc o wiele więcej dowiecie się z moich tekstów, niż z postów które zamieszczam. Dlatego od dziś - publikuję tu teksty piosenek :)

Na początek - ostatnio śpiewany - Kasztanowiec

Ławka przykryta liśćmi
czy tutaj nikt nie siada?
Żal patrzeć, Kasztanowcu,

tak żeś się pan postarzał...

Ty, leśnych pan bankietów
dziś – w burym palcie naddartym

staremu Parkinsonowi

rozdajesz liście nie karty

I towarzystwo masz zacne...

Kundel co komuś uciekł

i gwiazdy w kloszach latarni

zamknięte za prostytucję

Żal tez czasami ściska

twoje drewniane serce

że stukot damskich szpilek

o bruk słyszałeś częściej

To starość, panie Kasztan

Nie chce się wierzyć przecież

że pana tak urządził

Nasz złoty polski Jesień

Cóż, Jesień, uwierz mi pan

kobietą być nie może

bo gdyby był kobietą

wyglądałbyś pan gorzej

Pan się z Jesieniem polub

bo męska przyjaźń to siła

a Jesień nie jest kobietą.

Kobieta by nie wróciła.